Θέατρο Έαρ Βικτώρια

Κοιτίδα του ευρωπαϊκού θεάτρου ήταν το Θέατρο του Διονύσου, χτισμένο σε έναν ιερό χώρο κι αφιερωμένο στο Βάκχο*. Ήταν μια γιορτή, υπόθεση της πολιτείας, με διαστάσεις πολιτικές, κοινωνικές και διδακτικές για την αθηναϊκή δημοκρατία και τους θεσμούς της σε μια ιστορική περίοδο, όπου στην καθημερινότητα του απλού πολίτη μπορούμε να βρούμε αντιστοιχίες και σημεία κοινά με τη σύγχρονη ζωή. Στεκόμαστε στην αναφορά αυτή και θεμελιώνουμε το όραμά μας στη βάση, με στόχο την ανάδειξη της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, λογοτεχνίας και ποίησης, με δυναμική εξέλιξης και καρποφορίας στο παγκόσμιο θεατρικό στερέωμα.

* Στο πλαίσιο των δραματικών αγώνων, χορηγοί, ποιητές και υποκριτές διαγωνίζονταν για το πρώτο βραβείο το οποίο τους εξασφάλιζε τεράστιο κύρος και βαθύτατη εκτίμηση στα μάτια των πολιτών.

Το κέντρο της πόλης είναι ο πυρήνας της κι εμείς επιλέξαμε αυτόν για το ξεκίνημά μας σε έναν χώρο που επαναλειτουργεί σαν να θεμελιώθηκε από την αρχή. Δημιουργήσαμε δύο Θεατρικές Σκηνές. Την Κεντρική Σκηνή και τη Δεύτερη Σκηνή:

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Η Κεντρική Σκηνή θα απευθύνεται στο κοινό με έργα, κατά βάση, επιλεγμένα από το ελληνικό ρεπερτόριο, έχοντας πάντα σαν κυρίαρχο στόχο την ανάδειξη της ελληνικής έκφρασης και δραματουργίας.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ
Η Δεύτερη Σκηνή απευθύνεται σε νέους Έλληνες καλλιτέχνες που, με τη συνεργασία τους, θα μπορούν να παρουσιάζουν έργα και παραστάσεις, κυρίως του ελληνικού, αλλά και του διεθνούς ρεπερτορίου, δίνοντάς τους την ευκαιρία προβολής και έκφρασης.

Οι δύο σκηνές θα έχουν εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, ενώ παράλληλα θα μπορούν να φιλοξενούν ποιητικές βραδιές με αναγνώσεις, αλλά και βραδιές μελοποιημένης ποίησης, παρουσιάσεις συγγραφέων και των νέων εκδόσεών τους, καθώς και ανοιχτές συζητήσεις με το κοινό των αναγνωστών, στα πλαίσια της προσέγγισης και του διαλόγου μεταξύ θεάτρου, ποίησης, λογοτεχνίας και μουσικής.

Το Έαρ Βικτώρια θεμελιώνεται στην ανάγκη μας για παραστάσεις με τη σφραγίδα της ποιότητας στη σύλληψη και την πραγματοποίηση τους, με κατεύθυνση συγκεκριμένη και με την ελπίδα να καλύψουμε τις προσδοκίες ενός κοινού ενήμερου πολιτιστικά, με απώτερο σκοπό να μεταδώσουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερους νέους και νέες τη χαμένη, ίσως, πίστη στην ελληνική τέχνη.