ΚΟΚΚΑΛΟ

Το Έργο

Το 1935 ο Αντονέν Αρτώ επινοεί μια εντελώς νέα θεατρική φόρμα, το «Θέατρο της Σκληρότητας», και για να τη βάλει σε εφαρμογή δημιουργεί την παράσταση «Οι Τσέντσι» – μία πεντάπρακτη τραγωδία, για τον ξακουστό, αιμοδιψή και αιμομίκτη κόμη της Ρώμης, που βρέθηκε δολοφονημένος, μ’ ένα στιλέτο στο μάτι, από την ανήλικη κόρη του. Το έργο κάνει πρεμιέρα τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, στο θέατρο Folies Wagram στο Παρίσι, και παρά τις προσδοκίες αποτυγχάνει παταγωδώς.

Ο Αρτώ αποφασίζει πως δεν θα σκηνοθετήσει ξανά ποτέ, ταξιδεύει ασταμάτητα αναζητώντας τη λύτρωση και στο τέλος συλλαμβάνεται για αλητεία. Το 1938 χαρακτηρίζεται επισήμως ως «παράφρων» και οδηγείται δια της βίας στο ψυχιατρείο, στο οποίο θα παραμείνει έγκλειστος για εννέα χρόνια. Την τελευταία μόνο χρονιά θα υποβληθεί σε περισσότερα από 51 ηλεκτροσόκ. Εκεί αποκτά την εμμονή ότι έρχονται στον ύπνο του και του δηλητηριάζουν τα όνειρα κάνοντας μάγια, εκεί πέφτει σε κώμα και ευτυχώς ξύπνα την ώρα που τον οδηγούν στο νεκροτομείο, εκεί ο ξακουστός ψυχαναλυτής και ψυχίατρος Ζακ Λακάν θα θριαμβολογήσει πως «επιτέλους ο κύριος Αρτώ θεραπεύτηκε και δεν θα χρειαστεί να ξαναγράψει τίποτα πια». 

Το 1946 και λίγο πριν τον θάνατό του, αποκτά ξανά ελευθερία κινήσεων, έχοντας υποστεί ωστόσο ανεπανόρθωτες βλάβες από τις επίσημες θεραπευτικές μεθόδους. Οι «Φίλοι του Αντονέν Αρτώ» οργανώνουν μια ειδική βραδιά αφιερωμένη στο έργο του στο Θέατρο «Σάρα Μπερνάρ», αλλά η είσοδος στον ίδιο απαγορεύεται, εξαιτίας του φόβου που προκαλεί η εξασθενημένη του φιγούρα και η πιθανότητα ενός ακόμα θηριώδους ξεσπάσματος, όπως αυτά που συνήθιζε ενώπιων ακροατηρίου και από τα οποία ηρεμούσε μόνο εάν τον φιλούσε ένας φίλος του στο μέτωπο.. Ο άνθρωπος τον οποίο συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν στέκεται μόνος έξω από τις κλειστές πόρτες, ενώ σύσσωμη η καλή κοινωνία των Παρισίων απολαμβάνει τις αναγνώσεις των κειμένων του. 

Η παράταση «Κόκκαλο» ξεκινάει με την φανταστική υπόθεση ότι μετά το παραπάνω περιστατικό ο Αρτώ, απογοητευμένος, αρνείται την ελευθερία του και επιστρέφει οικειοθελώς στο κελί του, αποφασίζοντας να ξυπνήσει τα εκφραστικά του μέσα για να μεταμορφωθεί ο ίδιος στον πιο βιρτουόζο περφόρμερ και να δώσει ένα τελευταίο σόλο, μια παράσταση-ξέσπασμα, μπροστά σε ένα κοινό ανυπόκριτο. Ένα κοινό που θα πλάσει με το μυαλό του. Ένα κοινό που γεννήθηκε για να τον αγαπά.

Απομονωμένος στο άσυλο, ο Αρτώ στήνει από την αρχή το παλιό σκηνικό των «αποτυχημένων» Τσέντσι, φέρνει την ψυχή του στο προσκήνιο, την ξεγυμνώνει και την τραγουδά με πάθος και μαεστρία. Σε ένα ονειρικό τοπίο μνήμης και με το ρυθμό της μουσικής, ακολουθεί την κάθοδο μιας βαθιάς και ανείπωτης εξομολόγησης.

Καλλιτέχνης, ιδιοφυής, επαναστάτης, αναθεωρητής, ποιητής, δάσκαλος, παραληρηματικός, επιθετικός, επιληπτικός, αυτοκαταστροφικός και βαθιά, πολύ βαθιά ερωτευμένος και ερωτικός, συνθέτει με τρόπο προβοκατόρικο την τελική του ετυμηγορία απέναντι στον σύγχρονο καθωσπρεπισμό, βγάζοντας τη γλώσσα στην κοινωνική υποκρισία και τις επινοημένες αυθεντίες του καιρού μας και επαναφέροντας το «Θέατρο της Σκληρότητας» στη θέση που του ανήκει: μέσα στις φλογισμένες καρδιές των εξεγερμένων.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ιόλη Ανδρεάδη

Κείμενο: Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης

Σκηνογραφία: Δήμητρα Λιάκουρα

Κοστούμια: Κωνσταντίνος Κασπίρης

Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Παλαμιώτης

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου

Video Trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος

Διεύθυνση Παραγωγής: Ορέστης Τάτσης

Παραγωγή: ΡΕΟΝ

Στον ρόλο του Αντονέν Αρτώ ο Γεράσιμος Γεννατάς

Ζωντανά επί σκηνής ο μουσικός περφόρμερ Γιώργος Παλαμιώτης

10 ΝΕΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2024

ΤΕΤΑΡΤΗ & ΠΕΜΠΤΗ | ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ 20.00

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ.

Εισιτήρια: 16 ευρώ γενική είσοδος / 13 ευρώ μειωμένο (φοιτητών – ανέργων)

Διάρκεια: 80 λεπτά

* Το πρωτότυπο θεατρικό έργο «Κόκκαλο» αποτελεί το τρίτο μέρος της τριλογίας των συγγραφέων Ιόλης Ανδρεάδη και Άρη Ασπρούλη πάνω στον Αντονέν Αρτώ, η οποία περιλαμβάνει τα έργα τους «Αρτώ / Βαν Γκογκ» και «Οικογένεια Τσέντσι» και κυκλοφορεί με τον ενιαίο τίτλο «THE ARTAUD TRILOGY» από την Κάπα Εκδοτική σε δίγλωσση έκδοση ελληνικά-αγγλικά.

Τα 14 θεατρικά έργα της Ιόλης Ανδρεάδη και του Αρη Ασπρούλη

Πρωτότυπα

• 2015 & 2022 & 2023 – “Αρτώ/Βαν Γκογκ” (Θέατρο Σημείο & Θέατρο Τέχνης - Υπόγειο & The Tank Theater – New York)

• 2015 & 2022 - "Οικογένεια Τσέντσι" (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης & Θέατρο Τέχνης - Υπόγειο)

• 2016 - "210.000 οκάδες βαμβακιού – μια παράσταση στο αρχείο " (Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς)

• 2016 - "Young Lear" (Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260)

• 2019 - "Στη μνήμη ενός μικρού παιδιού" (Άσυλο Ανιάτων & Jubilee Theater – University of Roehampton – London UK)

• 2021 & 2022 - "ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Η Αδελφότητα πίσω από την Επανάσταση" (Δίκτυο Μουσείων Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς & The Tank Theater – New York)

• 2022 & 2023 & 2024 - "Κόκκαλο” (Θέατρο Τέχνης - Υπόγειο & The Tank Theater – New York & Θέατρο Σημείο)

Διασκευές

• 2017 - "Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν"  βασισμένο στο Murder in the Cathedral του T.S. Eliot στη μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη (Θέατρο Τέχνης – Υπόγειο)

• 2017- 2019 - "Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» των Duncan McMillan και Jonny Donahoe (Θέατρο του Νέου Κόσμου & The Hellenic Center – London UK)

• 2017-2019 – “Ίων” του Ευριπίδη (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, Βόρεια Κλιτύ Ακρόπολης, Μουσείο Δελφών, Θέατρο Άλφα.Ιδέα & The Tank Theater – New York)

• 2018 - "Μισάνθρωπος" του Μολιέρου (Σύγχρονο Θέατρο)

• 2019-2020 - "Πόλεμος και Ειρήνη " του Leo Tolstoy (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά)

• 2020 - "Περηφάνια και Προκατάληψη" της Jane Austen (Θέατρο Αλκυονίς)

• 2020 & 2022 & 2023 – “Ελένη” του Ευριπίδη (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων & Θέατρο Ροές & Αρχαία Βασιλική Επισκοπή – Φιλιππούπολη, Βουλγαρία)

Αποσπάσματα Κριτικών για το «Κόκκαλο»

Το να προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω απλές λέξεις για να περιγράψω αυτό που παρακολούθησα είναι δύσκολο. Η αποτύπωση της ουσίας όσων έχουν καταφέρει με το έργο αυτό η σκηνοθέτις, οι συγγραφείς, ο ηθοποιός και ο μουσικός, μοιάζει αδύνατο να αποτυπωθεί με τα λόγια. Είναι μια εμπειρία, ένας φόρος τιμής στο έργο του Αρτώ που οδηγεί το κοινό στο όριο μεταξύ ιδιοφυΐας και παραφροσύνης, συμπαρασύροντάς το σε αυτό το υψηλό επίπεδο δημιουργίας. Πρόκειται για αληθινό θέατρο που προκαλεί την καρδιά και το μυαλό και απαιτεί την προσοχή μας. Σπάνια έχω δει ένα τόσο ολοκληρωμένο έργο επί σκηνής και πρέπει να το δουν όλοι όσοι έχουν την επιθυμία να διατηρήσουν ανοιχτά την καρδιά και το μυαλό τους | Allan Marks - LIFO

Το "Κόκκαλο" συγκινεί με τη δύναμη και την αμεσότητά του, είναι ένα έργο "γροθιά στο στομάχι". Είναι ένα έργο που θέτει όλους μας απέναντι. Ο Αντονέν Αρτώ, έτσι όπως τον σκιαγραφούν η Ιόλη Ανδρέαδη και ο Άρης Ασπρούλης στο έργο τους, είναι ένα ανήσυχο πνεύμα γεμάτο παράφορη αγωνία, που αφυπνίζει και πυροδοτεί σκέψεις για τη ζωή και την τέχνη. Το μυθικό αυτό πρόσωπο του θεάτρου, ζωντανεύει μέσα από το παλλόμενο κείμενο τους και αποδίδεται με πάθος από τον Γεράσιμο Γεννατά στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η σπουδαιότητα του έργου βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι απόλυτα ανθρωποκεντρικό, με λεπτομερειακά ψυχογραφημένο χαρακτήρα που όμως με τη συμβολική του διάσταση ηθογραφεί με ένα τρόπο την κοινωνία του χθες, του σήμερα και ίσως του αύριο. Το σκηνικό της Δήμητρας Λιάκουρα, φαντάζει ιδανικό, το ίδιο ο αισθαντικός φωτισμός του Σάκη Μπιρμπίλη και οπωσδήποτε η μουσική του Γιώργου Παλαμιώτη που ερμηνεύεται ζωντανά από τον ίδιο και μελωδεί το ψυχολογικό "τοπίο" του Αρτώ με υφέσεις και μελωδικές εξάρσεις εσωτερικής δύναμης. | Μαρία Κρύου ~ Αθηνόραμα

Στον μανιφεστικό σκηνικό χώρο της Δήμητρας Λιάκουρα, η Ιόλη Ανδρεάδη επικοινωνεί απευθείας με τον Αρτώ (και πως αλλιώς να προσεγγίσεις μια τέτοια προσωπικότητα αν δεν την κοιτάξεις στα μάτια), οδηγώντας την παράσταση ιεροτελεστικά με όρους σαμανικής τελετουργίας, μακριά από την αστική αισθητική και αντίληψη. Η παραφροσύνη αποκαλύπτεται ως λανθάνουσα αντίληψη της παραφοράς μέσα από τον ίδιο αποκαλυπτικό λόγο του ήρωα και την trance ατμόσφαιρα. Τα φαλτσαριστά μουσικά μοτίβα του Γιώργου Παλαμιώτη υπαγορεύουν την έκσταση και τον μυστικισμό της, τα φώτα του Σάκη Μπιρμπίλη μεγαλουργούν σε αυτήν την κατεύθυνση, τα κοστούμια του Κωνσταντίνου Κασπίρη αποτυπώνουν τα σκοτάδια. Χρειάζεται θάρρος και θράσος για έναν ηθοποιό να υποδυθεί μια τέτοια προσωπικότητα που κινήθηκε πάντα υπεράνω του μέσου όρου αντίληψης και έκανε τη θεωρία του ζωή και βίωμα. Ο Γεράσιμος Γεννατάς τα έχει και τα δύο. Προσέγγισε τον ρόλο με δέος, αλλά κράτησε αναπνοή και βούτηξε στα βαθιά νερά του, μέσα από την ίδια την ιδιοσυγκρασία του θεατρανθρώπου και φτάνοντας στο κεντρικό κύτταρό του. Βιώνει επί σκηνής την ίδια έκσταση, την σωματοποιεί με την ίδια φρενήρη καταληψία, με παραμορφώσεις σώματος και φωνής, και με ύψιστη θεατρικότητα και ερμηνευτικό γκροτέσκο. ‘Ετσι, ο ηθοποιός, γίνεται το είδωλο όχι μόνο του Αρτώ, αλλά ολόκληρης της θεωρίας του, που συνοψίζεται στο πολύ πικρό και επίκαιρο «ο άνθρωπος δεν διαμαρτύρεται, ενώ υποφέρει». | Κώστας Ζήσης ~ Documento

Το κοινό της Νέας Υόρκης υποκλίθηκε στο "Κόκκαλο" που πραγματοποίησε ένα θριαμβευτικό τριπλό sold out στην καρδιά του Μανχάταν. H Ιόλη Ανδρεάδη, με την προσωπική της σκηνοθετική μέθοδο και διδασκαλία δημιούργησε ένα εντυπωσιακό και δυναμικό τελετουργικό τοπίο που καθήλωσε το απαιτητικό νεοϋορκέζικο κοινό. | Γιάννης Πανταζόπουλος ~ LIFO

Είδαμε το Κόκκαλο, την παράσταση που βγάζει τη γλώσσα στον σύγχρονο καθωσπρεπισμό. Ένας σκοτεινός και δυστοπικός κόσμος έχει στηθεί στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Το συγγραφικό δίδυμο των Ιόλη Ανδρεάδη- Άρη Ασπρούλη παραδίδει το νέο του ελληνικό θεατρικό έργο με τίτλο “Κόκκαλο και το στοίχημά τους πέτυχε απόλυτα. Το νέο αυτό θεατρικό έργο είναι μεστό και στιβαρό. Διαβάζεται απνευστί, ακόμη και απολύτως αυτόνομα (το βιβλίο κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική) και είναι από τις σπάνιες φορές που ένα ολόκληρο εξομολογητικό σύμπαν παίρνει "σάρκα κι οστά" με έναν σχεδόν αυτόματο μηχανισμό στο μυαλό του αναγνώστη. Η παράσταση που η Ιόλη Ανδρεάδη στήνει στο Υπόγειο του Τέχνης είναι ατμοσφαιρική, προσεγμένη στην κάθε της λεπτομέρεια και έντονα στυλιζαρισμένη, χωρίς, όμως, αυτό να εγκλωβίζει και να πνίγει τον πρωταγωνιστή, ο οποίος στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο και με πύρινο λόγο καταφέρεται εναντίον όλων και παίρνει σαφή και καυστική θέση απέναντι στον σύγχρονο καθωσπρεπισμό, βγάζοντας τη γλώσσα στην κοινωνική υποκρισία και τις επινοημένες αυθεντίες του καιρού μας. Καθοριστική η ζωντανή συμβολή του μουσικού-περφόρμερ Γιώργου Παλαμιώτη που ακολουθεί με τους αυτοσχεδιασμούς του τον πρωταγωνιστή στις ανάσες του στήνοντας ένα σκοτεινό ηχοτοπίο. Η μουσική σε συνδυασμό με τους φωτισμούς και τις σκιές του Σάκη Μπιρμπίλη, δημιούργησε μία μυσταγωγική ατμόσφαιρα και ένα ονειρικό τοπίο μνήμης. Συμπέρασμα: Ένα νέο στιβαρό ελληνικό θεατρικό έργο και μία παράσταση - πρόταση σε ένα κοινό που "διψά" για κάτι διαφορετικό. Και η γεμάτη αίθουσα του Υπογείου του Θεάτρου Τέχνης μαρτυρά πως είναι πολλοί οι... "διψασμένοι". | Γεωργία Οικονόμου ~ news247

Στο Θέατρο Τέχνης συνέβη κάτι τόσο ξεχωριστό. Η σκηνική διευθέτηση του Αντονέν Αρτώ από τους Ιόλη Ανδρεάδη και Αρη Ασπρούλη και η διττή ερμηνεία των Γεράσιμου Γεννατά και Γιώργου Παλαμιώτη αποσκοπούν όχι μόνο στην παρουσίαση του ποιητή θεατρανθρώπου όσο στη δικαίωσή του. Ο Αρτό στο «Κόκκαλο» είναι το πρόσωπο που επιχειρεί να δικαιωθεί ενώπιον ενός κόσμου που εύκολα καταδικάζει την απόκλιση και βιαστικά συγχέει τη δημιουργική μανία με την καθαρή τρέλα. Την ένωση του ενός Αρτό, του παραμορφωμένου από την απόρριψη, τη φθορά και την τρέλα, και του άλλου, που τον συναντούμε στην ανάληψή του στο στερέωμα της καταραμένης και μαρτυρικής ιδιοφυΐας, αποδίδει με έξοχο τρόπο το έργο των Ανδρεάδη και Ασπρούλη. Κατά κάποιον τρόπο νιώθει κανείς παρακολουθώντας το «Κόκκαλο» πως μιλούν για έναν ποιητή που επωμίστηκε το βάρος του διεφθαρμένου κόσμου, με τις πληγές του να είναι συμπτώματα ενός πολιτισμού που νοσεί βαθιά. Το «Κόκκαλο» δεν αφορά μόνο κάποια προσωπογραφία του καλλιτέχνη. Στόχος είναι να εμπεδωθεί με αυτό ένα μέρος της ποιητικής φυσιογνωμίας του, ένα τμήμα του έργου και της αύρας του, ίσως κάτι από τη μανία του προφήτη, οπωσδήποτε η ήττα και ο θρίαμβος του οράματός του. Και αυτό επιτυγχάνεται κυρίως στη ζωντανή παράσταση. Με τον τρόπο με τον οποίο το συγγραφικό ζευγάρι εργάζεται σταθερά τα τελευταία χρόνια, το «Κόκκαλο» συλλαμβάνει το θεατρικό κείμενο σαν τμήμα μιας ολιστικής σκηνικής προσέγγισης. Σε αυτήν το πρόσωπο του Αρτό ερμηνεύεται διττά, μέσα από έναν ηθοποιό-ερμηνευτή, τον Γεράσιμο Γεννατά, που αναλαμβάνει τον λόγο, το σώμα και τη βιογραφία του Αρτό. Και την ίδια στιγμή, ως αναπόσπαστο μέρος του ίδιου προσώπου, στη μορφή, τον ήχο, στη μουσική ενός μελωδού-ερμηνευτή, του Γιώργου Παλαμιώτη. Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στον Γεράσιμο Γεννατά που μετέφερε το πορτρέτο του ποιητή από το Υπόγειο στο αόρατο εκείνο θέατρο όπου η μορφή του Αρτό διαχρονικά λειτουργεί. Τυλιγμένος με παλτό και με το κασκόλ να λειτουργεί προστατευτικά (σκηνικά της Δήμητρας Λιάκουρα, κοστούμια του Κωνσταντίνου Κασπίρη), πότε εξωστρεφής και πότε εσωστρεφής, άλλοτε σε διαρκή οίστρο και κάποτε έτοιμος να καταρρεύσει, ο Αρτό του Γεννατά γίνεται, πέρα από «ρόλος», η προσφορά ενός ηθοποιού στη μνήμη του μακρινού ήρωά του. Δίπλα του όμως στέκει, καθώς είπαμε, ο έτερος Αρτό, του Γιώργου Παλαμιώτη, με όσα δεν μεταφέρονται με τα λόγια αλλά με τη μουσική. Εκπροσωπεί κι αυτός τον κόσμο που κουβαλάμε πάνω μας, δίπλα και μέσα μας, τον μυστικό και σκοτεινό εκείνο κόσμο που πρέπει πρώτα να αποδεχθούμε πριν συμφιλιωθούμε και αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Εκεί θα βρούμε το παυσίλυπο της λύπης και το παυσίπονο του πόνου μας. Μία απολύτως ξεχωριστή παρουσίαση του Αρτό. Η επιτυχία της μας κάνει να σκεφτούμε πως, μεταφρασμένη, θα μπορούσε να σταθεί επάξια ακόμα και στις σκηνές του εξωτερικού. | Γρηγόρης Ιωαννίδης ~ Η Εφημερίδα των Συντακτών

Το "Κόκκαλο" είναι μία προφητική ελεγεία για τον δηθενισμό που θα καταλάβει τον κόσμο κάποια στιγμή. Αν δεν το έχει κάνει ήδη. Η Ιόλη Ανδρεάδη σκηνοθετεί πάνω σε κείμενο δικό της και του Άρη Ασπρούλη. Παίρνει μία ιστορία και δημιουργεί ένα περιβάλλον - ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο δεν υπάρχει ευτυχές τέλος, δεν ανθίζουν οι μυγδαλιές, δεν κερδίζει το κορίτσι, δεν χάνει ο κακός. Γεννατάς και Παλαμιώτης συγκροτούν ένα dynamic duo, που δεν έχει έλθει απλά για να ψυχαγωγήσει. Βρίσκεται εδώ για να δείξει πως το φριχτό έχει αυθύπαρκτη ροή. Δύο άνθρωποι στη σκηνή. Από τη μία ένα μπάσο, με λούπες, εφέ, παραμορφώσεις, ό,τι μπορούν να επιτρέψουν τα κουμπάκια και η φαντασία. Ένα ανθρώπινο κορμί από την άλλη. Θα πατήσει στις ράχες των θέσεων και θα διασχίσει το θέατρο σαν τυχοδιώκτης που πατά πάνω σε κροκόδειλους, ρισκάροντας τη ζωή του για να περάσει στην άλλη άκρη του ποταμού. Ο Γεράσιμος Γεννατάς χαράζει με κιμωλία, γράφει στο πάτωμα. Σηκώνει το βλέμμα του. «Καλώς ορίσατε και καλή χρονιά. Ευτυχισμένο το 1946. Έτος εγκλεισμού ένατο». Πρόλογος για έναν επίλογο. Την ίδια στιγμή ο μουσικάνθρωπος Γιώργος Παλαμιώτης με χορδές και χτυπήματα, με τάστα και κρουστά, δημιουργεί το δικό του χαλί. Συνοδεύει λέξεις, φράσεις, εξάρσεις και εντάσεις, προκαλώντας τον ανάλογο αντίκτυπο. Ο Αρτώ παραληρεί. Ειρωνεύεται εκείνους που τον ειρωνεύτηκαν. Αλλάζει χροιές, αλλάζει συχνότητες, ανεβαίνει, μπασάρει και συνεχίζει. Μέχρι την τελική πτώση. Στην οποία μόνο εκείνος είναι παρών. Με φτερά αγγέλου, φτιαγμένα από φτηνή μπογιά. | Κώστας Κούλης ~ Noizy

Παράσταση με μέτρο και ουσία, πυκνή και συμπαγής, που μετατρέπει το θεατή ενεργό στην ολότητα εκείνου που πλανάται στη σκηνή, αφυπνίζοντας το υποσυνείδητο του. Η Ιόλη Ανδρεάδη στηρίζει την πολυφωνική σκηνοθεσία της πάνω σε ένα μεστότατο κείμενο δικό της και του Άρη Ασπρούλη που στην πράξη αποδεικνύεται ιδιαίτερα λειτουργικό. Οι σιωπές, ο λόγος, η σωματική κίνηση, η έκφραση, η «παντομίμα», η ψυχολογική κατάβαση στο άδυτο της ψυχής του ήρωα, αλλά και η ρηξικέλευθη κριτική στον καθωσπρεπισμό της εποχής, καθιστούν τον Αρτώ άξιο θιασώτη της κοινωνικής αντίδρασης. Η κλιμάκωση των συναισθημάτων και η κορύφωση που έπεται, αντανακλά τη δυναμική του θεατρικού συγγράμματος σε σύμπαν εντελώς ψυχογραφικό. Η διαχεόμενη ατμόσφαιρα συμπεριφέρεται στο κοινό με «αδυσώπητο» τρόπο, λαϊκιστί είναι μία γροθιά στο στομάχι, καθώς οι αλήθειες που λέγονται και η σκληρή αμφισβήτηση του πανίσχυρου κατεστημένου της εποχής του, αποτελούν τον πυρήνα ενός τολμηρού μανιφέστου για τη ζωή και την τέχνη. Ο χαρακτήρας του Αντονέν Αρτώ, δεν θα μπορούσε να ενσαρκωθεί ευτυχέστερα. Ο Γεράσιμος Γεννατάς, δίνοντας ρεσιτάλ υποκριτικής δεινότητας, πετυχαίνει να ανταποκριθεί με ζήλο και πληθωρικότητα, σε όλο το φάσμα της θεατρικής αυτής περιπέτειας. Εισχωρεί στην ιδιοσυγκρασία του ήρωα, βαθύτατα και με λόγο διεισδυτικό, άλλοτε φανερό και άλλοτε αφανέρωτο και παντελώς εύφορο, μυεί τους θεατές στην πρόθεσή του να τους κινητοποιήσει και σιγά - σιγά να οδηγηθούν από το σκοτάδι στο φως. Πρόκειται για μία υποκριτικά υποδειγματική ξενάγηση στη ζωή του μεγαλύτερου διανοητή και καλλιτέχνη του σύγχρονου θεάτρου. Το σκηνικό της Δήμητρας Λιάκουρα τονίζει με την υποδηλωτική του αίσθηση την οδυνηρή περιπέτεια του ήρωα, η οποία ενισχύεται με τις θαυμάσιες φωτιστικές δημιουργίες του Σάκη Μπιρμπίλη και τη δωρική  ενδυματολογική πρόταση του Κωνσταντίνου Κασπίρη. Συμμετέχων, συμπράττων  και παρών σε όλη τη δράση ο εξαιρετικός μουσικός περφόρμερ Γιώργος Παλαμιώτης που συνθέτει και την πρωτότυπη μουσική. Το «Κόκκαλο», είναι μια «βραχύβια» τραγωδία, αυθεντική, με ροκ αποχρώσεις, λανθάνοντα σαρκασμό και μυστικιστικό ύφος. Αξιοσημείωτο είναι ότι δραματοποιήθηκε η ζωή και το έργο του σπουδαίου Αντονέν Αρτώ, χωρίς ίχνος επιτήδευσης, υπερβολής ή διδακτισμού. Διατηρήθηκε και το τραγικό και το ερεβώδες στην πλοκή, αλλά και η λυρική ακρίβεια, με μια αδήριτη ρεαλιστική αύρα, έτσι ώστε η σκηνοθετική ενορχήστρωση να απογειώνει όλους τους νοηματικούς κώδικες της συγγραφής των δημιουργών. Πρόκειται για εμβριθή μελέτη στην ιδιάζουσα περσόνα αυτού του πολυπράγμονος καλλιτέχνη και μία κατάφαση στην «αποστολή» του πραγματικού και ανυπόκριτου θεάτρου να απομακρυνθεί από μία εμπαθή και σπασμωδική σύλληψη της ζωής. Αυτό ήταν εξάλλου και το όραμα του Αρτώ, ένα θέατρο, δηκτικό, επαναστατικό, ένα ωφέλιμο εργαλείο ως μέσο θεραπείας για τη νοσούσα κοινωνία. | Ζωή Τόλη ~ τέχνες PLUS

Για μια ακόμη φορά το αξιόλογο συγγραφικό δίδυμο, Ιόλη Ανδρεάδη και Άρης Ασπρούλης, επικεντρώνεται σε έναν από τους συναρπαστικότερους θεωρητικούς και σκηνοθέτες του θεάτρου, τον Αντονέν Αρτώ και αυτό υπήρξε αρκετό από μόνο του για να με πείσει να παρακολουθήσω την παράσταση «Κόκκαλο» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Ο ηθοποιός Γεράσιμος Γεννατάς με απαράμιλλη εκφραστικότητα και σωματικότητα ενσαρκώνει στη σκηνή τον ιδιοφυή και αντισυμβατικό Γάλλο καλλιτέχνη. Συνοδοιπόρος του ο μουσικός-περφόρμερ Γιώργος Παλαμιώτης. Μαζί τους παρασύρθηκα στο πολυσχιδές σύμπαν του Αρτώ και έγινα μάρτυρας των «δαιμόνων» που τον κατατρέχουν: Νοσταλγία, ψυχική ασθένεια, έρωτας, τέχνη, το παράλογο της ύπαρξης, μοναξιά, ανάγκη κατανόησης και αποδοχής μα πάνω από όλα ο πόνος. Ένας πόνος που έγινε ακούσια και δικός μου. Μια εμπειρία λυτρωτική που τη συστήνω ανεπιφύλακτα. | Αριστούλα Ζαχαρίου ~ monopoli.gr

Η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης διεισδύουν στο δαιδαλώδες σύμπαν του Αρτώ και συγγράφουν το «ΚΟΚΚΑΛΟ», το τελευταίο θεατρικό πόνημα της τριλογίας τους για τον Γάλλο καλλιτέχνη. Ένα γόνιμο ψυχογράφημα στο «διαταραγμένο» μυαλό του, μία ιδιόμορφη απόπειρα γνωριμίας και επαναπροσδιορισμού, με αισθητική και δραματική καλλιέπεια. Και οπτικοποιείται λειτουργικά και λιτά με όλους τους μεθυστικούς «χυμούς» του. Λέει σκληρές αλήθειες που ξενίζουν και πονάνε πολύ, γιατί βάζει πολύ βαθιά το μαχαίρι ως το κόκκαλο. Ο Γεράσιμος Γεννατάς, πληθωρικός, επιδέξιος, μελωδεί το κείμενο με μία φλογισμένη κατάθεση ψυχής και σώματος. Καίριος με σκηνική ευκαμψία και υποκριτική αξιοσύνη, κατορθώνει να εναλλάσσει το θυμικό και τις εκάστοτε ψυχοσωματικές του διαθέσεις. Μεταξύ παραληρήματος και διαύγειας, χιούμορ, σαρκασμού και αυτολύπησης, συστήνεται «απογυμνωμένος» και πλέον γαλήνιος μπροστά μας για να οδηγηθεί στη λύτρωση. Πλάι του, ο μουσικός Γιώργος Παλαμιώτης κατακτά επάξια τον προσωπικό του ζωτικό χώρο, με τους ρυθμούς απόκοσμων μελωδιών. Η Δήμητρα Λιάκουρα επιμελείται τον λιτό σκηνικό χώρο: μία πολυθρόνα και μία γαλάζια προβλήτα ενώνει τον έξω κόσμο με εκείνον της απομόνωσης. Οι ενδεικτικές ενδυματολογικές επιλογές φέρουν την υπογραφή του Κωνσταντίνου Κασπίρη. Ο Σάκης Μπιρμπίλης δημιουργεί έντονες φωτοσκιάσεις που συνδράμουν στην ψυχοσωματική δυσκαμψία του ήρωα. Ένα τελευταίο σόλο από έναν βιρτουόζο περφόρμερ που λέει αλήθειες, μπροστά σε ένα κοινό που γεννήθηκε μόνο για να τον αγαπά. Και τα κατάφερε περίφημα νομίζω… | Ντίνα Καρρά ~ onlytheater

Πρόκειται για τύχη όταν δίνεται η ευκαιρία και σε όσους δεν πρόλαβαν να δουν μια από τις πλέον αξιόλογες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων, που όχι μόνο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές αλλά συνάντησε και την αγάπη του κοινού, καταφέρνοντας μια θριαμβευτική πορεία τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό με sold out από την Αθήνα έως τη Νέα Υόρκη. Ο λόγος για το έργο γροθιά σε κάθε αυθεντία, «Κόκκαλο» των Ιόλης Ανδρεάδη και Άρη Ασπρούλη, για τον μεγάλο όσο και τυραννισμένο σύγχρονο «προφήτη» Αντονέν Αρτώ, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη που όχι μόνο αποσπά από τον Γεράσιμο Γεννατά που τον ενσαρκώνει μια ερμηνεία ζωής, αλλά καταφέρνει με το ηλεκτρισμένο μουσικό τοπίο που δημιουργεί σε ένα πάνλιτο σκηνικό με τον μουσικό περφόρμερ Γιώργο Παλαμιώτη που τον συνοδεύει επί σκηνής, να συνθέτει μια ροκ τελετουργία μύησης και καταβύθισης. Καταβύθισης στην ταραγμένη ζωή του επινοητή του «θεάτρου της σκληρότητας» που τα βάζει με την κοινωνική υποκρισία, αυτήν που παίρνει τη δηκτική επίκριση και την παραληρηματική δημιουργικότητα για τρέλα για να διατυπώσει, επιτέλους, τη λυτρωτική του ετυμηγορία απέναντι στον καθωσπρεπισμό που τον κράτησε έγκλειστο για εννιά χρόνια στο ψυχιατρείο συμβάλλοντας στην περαιτέρω εξασθένιση και περιθωριοποίησή του, και τον τοποθετεί εκεί που ανήκει, στις φλογισμένες καρδιές των εξεγερμένων. Η υποδειγματική ξενάγηση στη ζωή του μεγάλου διανοητή και καλλιτέχνη, το τελευταίο θεατρικό πόνημα της τριλογίας τους για τον μεγάλο Γάλλο δάσκαλο και αναμορφωτή του σύγχρονου θεάτρου που τολμά να ξεστομίζει σκληρές αλήθειες αφού έχει ζήσει το βάθος της πληγής που ανοίγει το μαχαίρι όταν φτάνει μέχρι το κόκκαλο, αποτελεί το επιστέγασμα μιας βαθιάς μελέτης που ξεκινά από το 2008 με τη διδακτορική διατριβή της Ανδρεάδη πάνω στον αναμορφωτή του σύγχρονου θεάτρου. | Ιωάννα Σωτήρχου ~ Η Εφημερίδα των Συντακτών

Η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης, παθιασμένοι και συνεπείς εργάτες τού Θεάτρου, με αφορμή το φαινόμενο Αρτώ καταδύονται βαθιά στο Συλλογικό μας Ασυνείδητο και διαλογίζονται σκηνικά για τις τερατωδίες που παρακολουθούμε καθημερινώς εξεγερμένοι θεατές. Ορθώς αποδίδουν την σκληρότητα με ήπιους, χαμογελαστούς τρόπους, sotto voce παροχές πακέτων πληροφοριών που μας καθηλώνουν και μας εξάπτουν. Εκπληκτική παράσταση το «Κόκκαλο» (συμβολικό και σημαίνον) στο ΥΠΟΓΕΙΟ τού Θεάτρου Τέχνης. Επιτέλους, ακούμε ηθοποιούς και επί σκηνής μουσικούς που δεν κραυγάζουν, δεν τραυλίζουν, δεν παραπαίουν αδικαιολογήτως. Η σιωπή αρμόζει. Κι ένα κερί αρκεί, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. «Τώρα που ο κόσμος φωτίζεται με αστραπές» (Τεννεσσή Γουίλλιαμς “Not about Nightingales”), η χαμηλόφωνη ομιλία γίνεται συν-ομιλία, με τα πνεύματα και τους σχηματικούς θεατές που χαράσσει ο μέγιστος τραγικός κωμικός Γεράσιμος Γεννατάς στα πόδια των εν σώματι οπαδών. Σε αυτούς απευθύνεται. Στους ήρωες από κιμωλία. Επί σκηνής μουσικός-υποκριτής αποκρινόμενος ο μουσικός-περφόρμερ Γιώργος Παλαμιώτης. Τέλεια παράσταση. Αψεγάδιαστο αισθητικό αποτέλεσμα. | Κωνσταντίνος Μπούρας ~ konstantinosbouras.gr

Δίπλα στον Γεράσιμο Γεννατά, επί σκηνής, υπάρχει κι άλλος ένας άνθρωπος, ο μουσικός και περφόρμερ Γιώργος Παλαμιώτης, που έγραψε και την πρωτότυπη μουσική για την παράσταση, και οι ήχοι του συνοδεύουν, σαν μαχαιριές, σαν γρατσουνιές, σαν πνιγμένες κραυγές κάποιες στιγμές, τον θόρυβο και την αγωνία του μυαλού του Αντονέν Αρτώ. Είναι στιγμές που αλληλοσυμπληρώνονται, που συνομιλούν μ’ έναν δικό τους τρόπο αυτοί οι δύο Αρτώ, θαρρείς πέραν του κόσμου τούτου. | Όλγα Σελλά ~ Ο Αναγνώστης

Πώς είναι να στέκεσαι σε μια μικρή και σκοτεινή αίθουσα και να βλέπεις έναν ηθοποιό να χρησιμοποιεί τα πιο πρωτόγονα του εργαλεία για να γίνει ένας έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική το 1945; Μόνο αν βρεθείς στο Θέατρο Σημείο και δεις την παράσταση "Κόκκαλο", των Ιόλης Ανδρεάδη και Άρη Ασπρούλη μπορείς να ζήσεις αυτή την εμπειρία και να επιτρέψεις στο μέσα σου να κινηθεί στα μονοπάτια που του εμφανίζοντα. Η παράσταση είναι ένα masterclass υποκριτικής από τον Γεράσιμο Γεννατά. Στα 80 περίπου λεπτά που διαρκεί αυτός ο μονόλογος, ο Γεννατάς χρησιμοποιεί το σώμα και το πρόσωπό του, τα μετασχηματίζει. Είναι φανταστικός ο τρόπος που η αέναη κίνηση με έναν συγκεκριμένο φωτισμό δίνει στον θεατή την αίσθηση ότι όντως η ύλη του σώματος είναι πλαστελίνη. | Στέργιος Πουλερές ~ Provocateur

Στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης η Ιόλη Ανδρεάδη σκηνοθετεί την παράσταση «Κόκκαλο» και καταπιάνεται με τρυφερότητα για άλλη μια φορά με τον Γάλλο ηθοποιό, συγγραφέα, σκηνοθέτη και αναμορφωτή του θεάτρου Αντονέν Αρτώ. H ενασχόληση της μαζί του ξεκινά από το 2008 με τη διδακτορική της διατριβή και συνεχίζεται ως σήμερα με συζητήσεις, πρακτικές δοκιμές, συνέδρια και παραστάσεις. Αυτό δικαιολογεί και την εξαιρετική ευαισθησία με την οποία εισέρχεται στη ζωή του Αρτώ. Το «Κόκκαλο» ανήκει στη σφαίρα των βιογραφικών παραστάσεων, η οποία, όμως, ξεχωρίζει για την δραματουργική και σκηνοθετική της προσέγγιση. Ο Αντονέν Αρτώ αποκτά υπόσταση και χαρακτήρα μέσα από την παράσταση. Δεν αντιμετωπίζεται αποστασιοποιημένα ως ένα πρόσωπο του παρελθόντος. Ο Αρτώ μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ σήμερα. Η Ιόλη Ανδρεάδη επιτυγχάνει την ταύτιση του Αρτώ με κάθε έναν άνθρωπο του σήμερα που βασανίζεται, δυσκολεύεται να αποδεχτεί και να συμβαδίσει με τα κοινωνικά πρότυπα και εκδιώχνεται στο περιθώριο με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Επί σκηνής, στήνεται ένα σόου – μια ατμοσφαιρική συναυλία – με περφόρμερ τον ίδιο τον Αρτώ μέσα στο κελί του, ο οποίος, με καθαρό βλέμμα και δίχως καμιά υποκρισία, αποκαλύπτει την προσωπική του διαδρομή, ενώ, συγχρόνως, ξεμπροστιάζει μια κοινωνία σάπια ως το μεδούλι της. Η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης κατάφεραν με το λιτό, αλλά και τόσο νοηματικά πυκνό, κείμενό τους να θίξουν πολλά ζητήματα που αφορούν το σήμερα, όπως την εξουσιομανία, την αποκαθήλωση των κάποτε ειδώλων, την κοινωνική αδιαφορία για οτιδήποτε διαφορετικό, τον εγκλεισμό σε άθλιες ψυχιατρικές δομές, την αποξένωση και τη μοναξιά. Ο Γεράσιμος Γεννατάς σε έναν ρόλο πρόκληση για άλλη μια φορά. Τον παρατηρούμε να μεταμορφώνεται τόσο που δεν αναγνωρίζουμε το πρόσωπο του στην αρχή. Αποπνέει μια απόκοσμη ηρεμία, ένας λευκός καμβάς στον οποίο όλα είναι δυνατά. Καθώς, η παράσταση προχωράει, διαχειρίζεται με λεπτότητα και ευκολία τις πολλαπλές συναισθηματικές και ψυχολογικές μεταβάσεις του Αρτώ, τόσο με το πρόσωπό του, όσο και με το σώμα του. Παράλληλα, ο Γεννατάς είναι εξαιρετικά ακριβής και εύστοχος στις μιμήσεις των υπόλοιπων χαρακτήρων, παρότι χρησιμοποιεί μόνο μια χειρονομία και μια αλλαγή τόνου στη φωνή του για να το πετύχει. Ο Γεννατάς ως Αρτώ είναι τρυφερός και ευαίσθητος όταν απευθύνεται στη Γενίκα του, δυναμικός και τολμηρός όταν ξεμπροστιάζει την κοινωνία του σήμερα, του αύριο και του χθες, συγκινητικός και βαθιά αισθαντικός όταν μας αποκαλύπτει τον έρωτά του και τα προσωπικά του βάσανα. Η υποκριτική προσέγγιση του Γεννατά, έφερε τον βασανισμένο, ερωτευμένο, παθιασμένο, κουρασμένο, ονειροπόλο Αρτώ επί σκηνής σα να ήταν ακόμη ζωντανός. Ο Γιώργος Παλαμιώτης με την πρωτότυπη μουσική του, την ατμοσφαιρική του αφήγηση, με το στοιχείο του μπαλινέζικου ρυθμού και με την μουσική του performance συντρόφευσαν τον Γεράσιμο Γεννατά μοναδικά. Μεταξύ τους δημιουργήθηκε ένας διάλογος πέρα από τα λόγια και πιο κοντά στις αισθήσεις μας.  Σύμφωνα με τον Αντονέν Αρτώ: «Αν έχουμε την παραμικρή ελπίδα να ξαναγίνει για εμάς η τέχνη αναγκαία, θα πρέπει να της επιτρέψουμε να μας δώσει όλα όσα βρίσκονται στον έρωτα, στο έγκλημα, στον πόλεμο και στην τρέλα». Έτσι, κι η Ιόλη Ανδρεάδη μαζί με τον Γεράσιμο Γεννατά και όλους τους συντελεστές κατάφεραν να κάνουν την τέχνη τους αναγκαία για μας, γιατί επιτέθηκαν στο υποσυνείδητό μας με την αναγκαία τρυφερότητα, ωμότητα, βιαιότητα και με τρόπο απόκοσμο και μοναδικό. | Μαριάννα Μωυσίδου ~ Artic

Μια παράσταση αφύπνισης του ασυνειδήτου και των καταπιεσμένων ενστίκτων μας, μέσα από το θεατρικό σύμπαν του Αντονέν Αρτώ. Η Ιόλη Ανδρεάδη, πλάθει σκηνοθετικά ένα θέαμα με έναρθρο λόγο, φωνές, βόγγους, οράματα, προσωπεία, εναλλαγές στη μάσκα του ηθοποιού, υποβλητικές χειρονομίες, τελετουργικά, κινήσεις με φυσικό ρυθμό, σπάνιες νότες μουσικής, σε  εναλλασσόμενο κρεσέντο, αρμονίες και παραφωνίες που χάνονται στις παρεμβολές των λέξεων. Ο λιτός, υποφωτισμένος,  σκηνικός χώρος της Δήμητρας Λιάκουρα που παραπέμπει άλλοτε σε μουσική σκηνή κι άλλοτε σε άσυλο, σχεδιάζεται από τον ηθοποιό Αρτώ σε πιστή αντιγραφή του σκηνικού των «Τσέντσι» και αναιρείται ταυτόχρονα από τον ίδιο, καθώς η δράση ξετυλίγεται σε όλα τα επίπεδα, εξυπηρετώντας έτσι, την άμεση επικοινωνία μεταξύ θεατή και θεάματος, ηθοποιού και θεατή. Ο Γεράσιμος Γεννατάς, ως Αντονέν Αρτώ υπηρετεί άρτια ένα κωδικοποιημένο θέαμα μετρημένο από την αρχή ως το τέλος, με συγκεκριμένες κινήσεις, χειρονομίες και προσωπεία που υπακούουν σ΄ έναν εναργή ρυθμό. Απευθυνόμενος άλλοτε στη μούσα και  πρώην αγαπημένη του, Γενίκα, άλλοτε στο κοινό κι άλλοτε στους γιατρούς του ασύλου, επιτυγχάνει, επιστρατεύοντας όλα τα εκφραστικά του μέσα, να μεταλλάσσεται από τρόφιμος ψυχιατρείου σε αριστοτέχνη performer, δίνοντας μια τελευταία παράσταση / εξομολόγηση, μπροστά σε ένα φαντασιακό κοινό, πλασμένο από τον ίδιο για να τον αγαπά δίχως όρους. Μέσα από τα υπόκωφα ουρλιαχτά του, το στριφογύρισμα των ματιών του, τον συνδυασμό των κινήσεών του και τη, διαρκώς, εναλλασσόμενη μετατροπή της φωνής του, μετουσιώνει τη δραματική, ψυχολογική κατάστασή του σε μια «παντομίμα της πάλης», εκφράζει τις αγωνίες μιας ψυχής, λείας των φορέων του καθωσπρεπισμού και δίνει μια μάχη καθαρά εσωτερική από το σκοτάδι στο φως, την οποία εντέλει οικειοποιείται ο θεατής. Ο μουσικός performer Γιώργος Παλαμιώτης, χρησιμοποιεί τα μουσικά όργανα ως μέρος της σκηνογραφίας. Τα παρεμβαλλόμενα beats της ηλεκτρικής κιθάρας, άλλοτε αρμονικά, άλλοτε παραμορφωμένα, οι μπαλινέζικοι ρυθμοί, ο ήχος του κλαρινέτου και η ταυτόχρονη, ψιθυριστή ερμηνεία του στη γαλλική γλώσσα, συνεπιδρούν  στην άμεση και βαθιά υποβολή πάνω στην ευαισθησία του θεατή, διαμέσου της διέγερσης των αισθητηρίων οργάνων του, μέσω ποιοτήτων και δονήσεων νέων κραμάτων ήχων και θορύβων. Μια αφιερωματική παράσταση  στο έργο του Αρτώ που δεν πρέπει να χάσετε. | Μαρία Μανωλοπούλου ~ envivlio

Α-ΦΩ-ΝΗ! Αυτό έχω να πω για την ερμηνεία του Γεράσιμου Γεννατά ως Αντονέν Αρτώ στο υπόγειο του θεάτρου Τέχνης. Κυριολεκτικά άφωνη! Ο Γεννατάς ξεδιπλώνει το αστείρευτο ταλέντο του στο μονόλογο που έχει σκηνοθετήσει εξαιρετικά η Ιόλη Ανδρεάδη, πηδάει από χαρακτήρα σε χαρακτήρα χωρίς την παραμικρή δυσκολία, αλλάζει πρόσωπα, εκφράσεις, φύλο. Η ασταμάτητη κίνησή του πάνω σε όλο το μήκος και πλάτος της σκηνής σε συνδυασμό με τις αλλεπάλληλες αλλαγές του δε σε αφήνουν να χάσεις δευτερόλεπτο. Δίπλα του και επί σκηνής πλαισιώνει ηχητικά την παράσταση ο μουσικός-περφόρμερ Γιώργος Παλαμιώτης με το μπάσο, τα κρουστά, τη φωνή του να δίνουν βάθος στην ερμηνεία και παρουσίαση. Μια εξαιρετική θεατρική παράσταση με τον Γεράσιμο Γεννατά να ζωγραφίζει αόρατα χρώματα και να τραγουδάει άηχες μελωδίες. Ευτυχισμένο το 1946. | Αναστασία Κίτσιου ~ theatro.gr

Μια παράσταση-ύμνος στη μεγαλοφυΐα του Αντονέν Αρτώ, μια φανταστική διαδρομή από το σκοτάδι στο φως, με τον Γεράσιμο Γεννατά σε έναν ρόλο-ορόσημο και τον εξαιρετικό μουσικό περφόρμερ Γιώργο Παλαμιώτη συνοδευτική παρουσία στον δρόμο της εξιλέωσης. Ο Γεννατάς ανταποκρίθηκε άριστα στο δύσκολο κομμάτι των μεταλλάξεων, της πολυπλοκότητας του ρόλου, του απαιτητικού και γεμάτου ψιθύρους κειμένου, που με ευαισθησία, προσήλωση και αγάπη συνέγραψαν η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης. Και έφτασαν και καρφώθηκαν στο στήθος μας τα πολύχρωμα βέλη της εξομολόγησής του. Επιτυγχάνοντας τελικά το επιθυμητό: κάθαρση. | Βασίλης Κοκώνης ~ Free Sunday

Ένα θεατρικό θαύμα υπό τον τίτλο «Κόκκαλο» συντελείται αυτές τις μέρες στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη. Ο λόγος μιας τραγικής  μορφής, του Αντονέν Αρτώ, σμιλεμένος με σεβασμό και οξυδέρκεια, από την σκηνοθέτιδα και τον Άρη Ασπρούλη, παίρνει σάρκα και οστά από την εξαίρετη ερμηνεία του Γεράσιμου Γεννατά. Ο Γεννατάς υλοποιεί τη σκηνοθετική ματιά της Ιόλης Ανδρεάδη με μοναδικό τρόπο. Αξιοποιεί τις σιωπές, ξαφνιάζει με την κίνηση, τη φωνή, τους  μορφασμούς, τη γλώσσα του σώματος και δημιουργεί ένα αξιοθαύμαστο εκφραστικό όλον. Άριστος συλλειτουργός επί σκηνής ο μουσικός περφόρμερ Γιώργος Παλαμιώτης. Ο φωτισμός του Σάκη Μπιρμπίλη μέσα στο απέριττο σκηνικό της Δήμητρας Λιακούρα, έδωσε μια ιδιότυπη αύρα στον χώρο, που συνεπαίρνει τον θεατή. Yψηλής αισθητικής παράσταση που ξαφνιάζει και τέρπει το κοινό. Συνιστά έναν κραδασμό που αποσείει κάθε περιττό, θυμίζει τον μέγα πλούτο της λιτότητας και εξυψώνει τον θεατρικό λόγο με όλα τα συστατικά του. | Γιώργος Δουατζής ~ fractal

Για να επιχειρήσεις να σκηνοθετήσεις τη βιογραφία του Αντονέν Αρτώ οφείλεις να εμβαθύνεις στην ψυχοσύνθεση ενός πνευματικού μεγαλείου· μεγαλείου τέτοιου επιπέδου στο οποίο ανήλθε η θεωρητική και πρακτική παρέμβαση του Αντονέν Αρτώ στο θέατρο εν συνόλω και τις προεκτάσεις του. Στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» η σκηνοθέτης Ιόλη Ανδρέαδη και ο ηθοποιός Γεράσιμος Γεννατάς υπηρετούν την ποιότητα του ανθρώπου-δημιουργού Αντονέν Αρτώ με ενσυναίσθηση και επαγγελματική ωριμότητα. Κι αν τα αποτελέσματα, τα οποία προσκομίζει η θεατρική προσωπικότητα του Αντονέν Αρτώ, είναι αδιαμφισβήτητης αξίας, η σκηνοθετική άποψη της Ιόλης Ανδρεάδη τους προσδίδει περιεχόμενο και αφαιρετική οπτική θέασης των γεγονότων. Σε μία θεατρική σκηνή στην οποία επί της ουσίας παρουσιάζεται μονάχα ο ηθοποιός, δίχως περιττές λεπτομέρειες, και οι μουσικές νότες του Γιώργου Παλαμιώτη (τονίζοντας κάθε φορά τις κορυφώσεις της εκφραστικής έντασης του πρωταγωνιστή), η σκηνοθέτις κατορθώνει και επιβάλει με τρόπο άμεσο και δεικτικό την ψυχοσύνθεση της προσωπικότητας υπό ασφυκτικό περιορισμό, όπως αυτή του Αντονέν Αρτώ όταν κατά την τελευταία χρονιά παραμονής του στο ίδρυμα θα υποβληθεί σε δεκάδες ηλεκτροσόκ. Η Ιόλη Ανδρεάδη θα σταθεί κυρίαρχα στο ψυχικό επίπεδο εσωστρέφειας του Αρτώ. Θα αναδείξει με ενδελεχή αναπαραγωγή τις ψευδαισθήσεις της σκέψης του και, συνάμα, θα αποκαλύψει τα όρια της ευθύνης προς τον εαυτό του· όρια τα οποία επεκτείνουν την αντίθεση προς το εξωτερικό περιβάλλον των δομών εξουσίας του λόγου και των παρελκόμενων αυτού. Θέτει εαυτόν απέναντι στο σύστημα αξιών του εκάστοτε «σήμερα», εξομολογούμενος την προσωπική του καταδίκη από ένα σύνολο υποκριτικών και επιφανειακών αρχών. Ο Γεράσιμος Γεννατάς είναι σπουδαίος ηθοποιός. Χρειάζεται θεατρική παιδεία, υπόβαθρο χαρακτήρα και πνευματική πειθαρχία για να αποδώσει κανείς προσωπικότητες του διαμετρήματος ενός Αντονέν Αρτώ· και ο Γεράσιμος Γεννατάς παραδίδει μαθήματα αριστοτεχνικής αποτύπωσης των διακριτών του χαρακτηριστικών. Οι εκφάνσεις του προσώπου, η κινησιολογία, η προσαρμογή σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα εναλλαγής θέσεων και στάσεων, η αισθητική του χώρου και του χρόνου (σε μία φαινομενικά α-χρονική και α-χωρική σκηνοθετική άποψη), όλα υπηρετούνται με υψηλό επίπεδο επαγγελματισμού. Σε συνδυασμό με τις ενδυματολογικές επιλογές του Κωνσταντίνου Κασπίρη, ο ρόλος αποκτά πολλαπλά χαρακτηριστικά ιδιομορφίας, παραμένοντας προσηλωμένος στο σεβασμό ως προς το πρόσωπο της ιστορίας. Δεν αρκεί, ωστόσο, μόνο ο επαγγελματισμός. Στην περίπτωση του Γεράσιμου Γεννατά ενυπάρχει ζωντανό στο πρόσωπό του το στοιχείο της αυθεντικότητας των συναισθηματικών εκτονώσεων. Όταν κινείται στο θεατρικό σανίδι, μεταπλάθει τον Αντονέν Αρτώ ενώπιον του θεατή τον οποίο, στο τέλος της εκάστοτε πράξης, τον οδηγεί στην εσωτερική του αναμέτρηση. Λειτουργεί με μαεστρία στην ερμηνεία του προσώπου, ενώ, ταυτόχρονα, βυθίζεται σε μία επαναλαμβανόμενη επέκταση των ψυχικών και νοητικών του διεργασιών. Μία παράσταση συγκλονιστική, σε κείμενο Ιόλης Ανδρεάδη και Άρη Ασπρούλη. | Αντώνης Χαριστός ~ tetragwno.gr

Η δύναμη της παράστασης «Κόκκαλο» έρχεται να συνταράξει το Υπόγειο του θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και να επιφέρει στην επιφάνεια σκέψεις και αισθήματα των ίδιων των θεατών που κρύβουν στο υποσυνείδητό τους. Ο εξαίρετος ηθοποιός Γεράσιμος Γεννατάς δεν επαναπαύτηκε στις αδιαμφισβήτητες υποκριτικές του ικανότητες, αλλά κατάφερε να διεισδύσει περαιτέρω στην ιδιοσυγκρασία μιας σύνθετης προσωπικότητας και να ζωντανέψει τον ίδιο τον Αρτώ  στη σκηνή. Η συγκλονιστική του ερμηνεία και η εκφραστική του ολότητα -κίνηση, λόγος, έκφραση, παύση- μαζί με την αψεγάδιαστη παρουσία του μουσικού περφόρμερ Γιώργου Παλαμιώτη, πετυχαίνει σχεδόν καθηλωτικά την συναρπαστική μετάβαση του θεατή στον ευαίσθητο κόσμο του Αρτώ. Η σκηνοθετική καθοδήγηση της Ιόλη Ανδρεάδη αναδεικνύει το πρωτότυπο έργο που δημιούργησε με τον Άρη Ασπρούλη και μέσα από την τεχνική θέατρο εν θεάτρω υπηρετεί τη συνθήκη ταύτισης- αποστασιοποίησης και την παλίνδρομη κίνηση ανάμεσα στο πραγματικό και τη μυθοπλασία. Ακόμη και η αναφορά στον εθισμό του Artaud σε οπιούχα σκευάσματα μέσα και από την παραληρηματική απαγγελία των στίχων του τραγουδιού «υποσχέσεις» (του συγκροτήματος Μωρά στη Φωτιά), αποτέλεσε μια εύστοχη χωροχρονική διακριτική υπέρβαση. Στα υπερρεαλιστικά στοιχεία της παράστασης καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν η σκηνογραφία της Δήμητρα Λιάκουρα, οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη και η δωρική  ενδυματολογική επιλογή του Κωνσταντίνου Κασπίρη. | Νατάσα Πίτσου ~ Θεαθήναι

Η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης, εμπνέονται για μία ακόμα φορά από τη ζωή αυτής της τραυματισμένης και μεγαλοφυούς προσωπικότητας και δημιουργούν μία τελετουργική περφόρμανς βασισμένη σε ένα γεγονός που καθόρισε την πορεία υγείας του και υποδεικνύει την διαχρονική υποκρισία των κοινωνιών. Στην παράσταση «Κόκκαλο», ο Γεράσιμος Γεννατάς, δίνει σάρκα και οστά στην σκοτεινή και παρεξηγημένη καλλιτεχνική προσωπικότητα του Αρτώ, φωτίζοντας όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του που ενοχλούσαν. Το χιούμορ, την ειλικρίνεια και το πάθος του για την ουσία της τέχνης. Θυμάται τα καλλιτεχνικά του έργα, τα εξηγεί και τα αποδομεί. Χτίζει από την αρχή τις θεωρίες του και επιδίδεται σε ένα one man show, που ξεφεύγει από μια απλή αναπαράσταση ενός χαρακτήρα. Το «Κόκκαλο», ξαναχτίζει από την αρχή τον Αντονέν Αρτώ, χωρίς να προσπαθεί να τον δικαιολογήσει ή να κουνήσει το δάχτυλο σε εκείνη την υποκριτική κοινωνία του Παρισιού. Χτίζει απλά την αλήθεια του και την παρουσιάζει με ένα απολαυστικό καλλιτεχνικό άρωμα. Το ζωντανό και γάργαρο κείμενο της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη ακούγεται υπέροχα μέσα σε ένα σκηνικό ονειρεμένης ξεπεσμένης μεγαλοπρέπειας της Δήμητρας Λιάκουρα. H παράσταση που σκηνοθέτησε η Ιόλη Ανδρεάδη, πέρα από ένα statement απέναντι στην τέχνη και τη σημασία της, είναι ένα μικρό διαμαντάκι αλήθειας και απολαυστικής καλλιτεχνίας. | Διονύσης Χριστόπουλος ~ Musicity